Μια παλιά αγαπημένη ανάρτηση λόγω ζέστης.

ΣΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ  ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Στον διπλανό μου τοίχο κάποιος κλαίει
όμως αδύνατο να ακούσω το τι λέει
γλιστρούν τα λόγια κάτω απ' τις αλυσίδες
και λασπωμένες δεν γυαλίζουν οι ελπίδες
πάνε τρεις μέρες τώρα που όλο κλαίει
μα δεν ουρλιάζει για να πει ότι δεν φταίει
και το νερό του το ακούω που το χύνει
και το ψωμί του στα ποντίκια που το δίνει
ανοίγει ο φύλακας την πόρτα απαθής
και του πετάει, φτου σου πούστη να χαθείς
δεν είναι εδώ σκολειό να μορφωθείς
χέσε τούς άλλους κι υπόγραψε για να σωθείς
όμως εκείνος ποτέ δεν απαντά
έχει στο νου του μόνο τα βουνά
που στέκουν λεύτερα,περήφανα,ψηλά
και παίρνουν μόνο παλληκάρια αγκαλιά
έχει φτερά και θέλει να πετάξει
μα την καρδιά του με πασσάλους έχουν φράξει
μέσα απ'τούς τοίχους κάποια λύση αναζητάει
ψάχνει το νεύμα για να αρχίσει να πετάει
και να που σήμερα σταμάτησε το κλάμα
και ήταν σαν να έλαβα το πιο μοιραίο γράμμα
τρεις οι ημέρες που έκλαιγε μονάχος
τρεις και οι σφαίρες που ακούστηκαν στο βάθος.


Έρχονται φορές που μια μεγάλη απορία μου γεννιέται,καθώς προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση στον εαυτό μου.Μια εξήγηση για το πως αφήσαμε την φλόγα της ελπίδας, να κοντεύει να σβήσει.Την φλόγα που έκαιγε μέσα μας και μας έλεγε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν,θα φτιάξουνε.Το  πιστεύαμε και περιμέναμε ότι κάποιος σαν και εμάς θα έρθει να μας ξεσηκώσει, όχι διαφορετικός και απόμακρος.Κάποιος που θα μας έλεγε, ρε λεβέντες καλά περνάμε,τα προς το ζείν μπόλικα αλλά υπάρχουν και στραβά σε τούτο το σύστημα τι λέτε δεν τούς κάνουμε κάνα μερεμέτι;Ναι,μπράβο μεγάλε κι εμείς μαζί σου.
Κάπως έτσι θέλαμε να ξεκινήσει η επανάσταση μας,εμάς που ζήσαμε στην διάρκεια της πολύχρωμης και ανατρεπτικής δεκαετίας,του '80,την εφηβεία μας.Τότε που γράφαμε ποιήματα,σαν το παραπάνω, στους ήρωες άλλων εποχών φυσικά αλλά με την ωφέλειά τούς στις πλάτες μας.Ήρωες ονομάζω εγώ όσους σκοτώθηκαν,βασανίστηκαν,εξορίστηκαν,ταλαιπωρήθηκαν και όσους έμειναν μόνοι,σε έναν αγώνα για την ελευθερία  και τα ιδανικά της πατρίδας μας.Άσχετα από τα πιστεύω τούς η την κατά μέρος εκμετάλλευση της θυσίας τούς από κάποιους,αυτούς εννοώ εγώ ήρωες,χωρίς κομματική πινελιά και την ρομαντική λαδομπογιά της. Έτσι αρχίσαμε να πορευόμαστε προς το τέλος της δεύτερης δεκαετίας της ζωής μας.Όμως αυτός που καρτερούσαμε για αρχηγό δεν ήρθε,ίσως να χάθηκε μέσα στους πολύχρωμους καπνούς της ντίσκο,ίσως να τον χτύπησε κάποια χρωμόμπαλα και ξέχασε,μπορεί και να αφομοιώθηκε στο infra-red κάποιας αγάπης του.
Μήπως όμως ήρθε πραγματικά και ήμασταν εμείς οι στραβοί και δεν τον είδαμε,χαμένοι η χωμένοι μέσα σε δέσμες λέιζερ και πεντοχίλιαρων;Πέρασε από δίπλα μας και δεν τον πήραμε χαμπάρι;Ντροπή μας και αίσχος.Φαίνεται μας παραπήρε ο ύπνος στα ανατολικά πιτσιρίκια και χάσαμε άλλη μια δεκαετία.Και τώρα που αρχίζουμε να στεγνώνουμε απ' έξω κι από μέσα μας έρχονται αυτές οι ρημαδιασμένες οι τύψεις να μας ζητήσουν το λόγο. Ποιος ήταν τελικά ο ήρωας μας,ο αρχηγός που περιμέναμε,πέρασε δίπλα μας και δεν τον εννοήσαμε η χάθηκε για πάντα;Μέσα σ'αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα ένα βέλος καπνού έρχεται μας σημαδεύει και μας σφηνώνεται στο μυαλό σαν δάχτυλο θεϊκό που σου ζητά την καλήν απολογία.
Ήμασταν εμείς αυτό που περίμεναν οι άλλοι τελικά, ή μόρια και μεις του μεγάλου αρχηγού που ποτέ δεν εκλύθηκαν για να τον συγκροτήσουν;Μήπως αφήσαμε άλλους να κάνουν παιχνίδι και τώρα γκρινιάζουμε που τα χάνουμε όλα.Στεκόμαστε με τις χούφτες ανοιχτές και δεν βλέπουμε των άλλων που είναι διάτρητες.Τώρα που η φλόγα της ελπίδας μας παραπαίει ψάχνουμε παραισθησιογόνα για να την φουντώσουμε αλλά εκείνη  μόνο με την αλήθεια γιγαντώνεται.Ας κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή,όπως μπορεί ο καθένας,για να την ξανασμίξουμε και πάλι, πρέπει να φουντώσει για να περάσει τον ωκεανό που φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα.Αν σβήσει χαθήκαμε για πάντα.