Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

ΠΑΛΙ ΒΡΕΧΕΙ

Πάλι βρέχει.
Στα παράμερα τριόδια
οι ψαλμοί θρηνούν που εδιάβαζες στόν όρθρο.
Μυροβόλησε η ψυχούλα σου η ευωδιά
το κορμί σου, σε μια δέησιν ολόρθο.

Πάλι βρέχει.
Στου κελιού τ'άραχνα τζάμια
κλαίν μυστηριακές αγιογραφίες,
που ήλιοι με το αίμα τους ζωγράφιζαν
στις λιβανιστές σου ψαλμωδίες.

Πάλι βρέχει.
Σαν αντίφωνο μέσ'τη θαμπή σου μνήμη
η κλαιάμενη βροχή.
Λές της φύσης που είναι η προσευχή.
Και η ψυχή σου κλαίει κάτι που αποθυμεί.

Πάλι βρέχει.
Τι σε θέλουν οι καημοί που λέν' θυμήσου.
Οι ψαλμοί τους βρόχινοι
μούσκεψαν την άσπιλη ψυχή σου
και στα δάκρυα δεν αντέχει.
Πάλι βρέχει.


    ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ   ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ

               [1880-1952]




1 σχόλιο:

  1. Φθινοπωρινό ποίημα... Σε ένα κλίμα εσωτερικής αναζήτησης... Ίσως και εν μέσῳ θέρους να «βρέχει», ποτέ δεν ξέρεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή