Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΙ

Δώδεκα αγόρια του σκολιού                               Κι η βάρκα εποθοφτέρωσε
κι η χριστινιώ μια τάξη                                        κι ορθοπηδάει το κύμα
μη βρέξει και μη στάξει.                                     τραβώντας  όλο πρίμα.

Τ' αγόρια τ' ορκιστήκανε                                     Γέλια, τραγούδια εσώπασαν,
στην παλικαροσύνη                                             τ' αγόρια συμπαλεύουν,
να κλέψουν την Χριστίνη.                                   μοχτούν, φιλί γυρεύουν.

Βαρκούλα αρματώνουνε                                     Χουγιάζει ο ένας για φιλί
με σταυρωτό πανάκι-                                          βγάζουν καημούς τα πάθη
Χριστίνα-Χριστινάκι.                                          της θάλασσας τα βάθη.

Ποιος είδε πετροπέρδικα                                    Κανείς δεν είναι στο κουπί
να παίζει με γεράκια                                           κανείς εις το τιμόνι,
στο πλάι στα θυμαράκια.                                    λαχτάρα που τους ζώνει.  

Ποιος είδε την ξανθόμαλλη                                Για το φιλί της Χριστινιώς
γελούσα και πανώρια                                         χυμάν με χίλια χέρια
να παίζει με τ' αγόρια.                                        νερά, βουνά κι αστέρια.

Έμπα, καλή, στη βάρκα μας                               Κι η βάρκα η ποθοπλάνταχτη
να πάμε και να' ρθούμε                                      πάει στων νερών τα βάθη
τραγούδι που θα ειπούμε.                                  με του έρωτα τα πάθη.

Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε                               Κι εκεί σαλεύουν τα παιδιά,
στου ζέφυρου το χάδι                                       ψάχνουν να βρουν ακόμα
τ' όμορφο τούτο βράδυ.                                     της Χριστινιώς το στόμα.

Άλλοι ταιριάζουν τα πανιά                               Δεν κλαίω τα δώδεκα παιδιά
κι άλλοι κουπί τραβούνε                                  τους νιους τους μαθητάδες
Χριστίνα ο νους σου πού' ναι.                         τις δώδεκα μανάδες.

Το Χριστινάκι τραγουδάει                               Μόν' κλαίω τα μάτια τα γλαρά
της βάρκας κυβερνήτης                                   το λυγερό κορμάκι,
γλυκειά πού' ναι η φωνή της.                           τ' αγρίμι, το ελαφάκι,

Και λέει τραγούδι του έρωτα                          που ήτανε δώδεκα χρονών
και για τον πόθο λέει                                       Παρθένα  Παναγιά μου,
για το φιλί που καίει.                                       κι έλαμπε η γειτονιά μου.



                   ΒΑΣΙΛΗΣ    ΡΩΤΑΣ            [1889-1977]

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

ΤΑ ΚΕΡΙΑ

Του  μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα-
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν  θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.


       ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ    ΚΑΒΑΦΗΣ     [1863-1933]

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

ΤΡΕΙΣ ΝΕΟΙ

Ήτανε, Θέ μου, μιά φορά
τρείς νέοι, τρείς φίλοι, τρία παιδιά,
αγάπες, όνειρα, τραγούδια,
μέσα στο φώς, μέσ' τα λουλούδια
τρείς νέοι, τρείς φίλοι, τρία παιδιά.

Τώρα απομένουνε  βαθιά,
ένας εδώ κι άλλος εκεί,
χείλη, καρδιές, μάτια  κλειστά,
μέσα στο χώμα, μές τη γή,
ένας  εδώ κι  άλλος εκεί.

Κάθε που ανθίζουν τα κλαδιά,
βγαίνουν  τις νύχτες τρία παιδιά
η  στ' ασημένια καλοκαίρια,
που υψώνονται στο φώς τα χέρια,
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά.

Και με αρμονία γλυκολαλεί,
κιθάρα,  φλάουτο, και βιολί
η θεία του Σούμπερτ σερενάτα,
κι είν' όλα αγάπη, φώς  γεμάτα,
κιθάρα, φλάουτο, και  βιολί.

Του πρώτου η μάνα τ' αγροικά
βουβή κι ανάβει τα κεριά
του άλλου η αδελφή και γονατίζει
του τρίτου η αγάπη θυμιατίζει
σ'  ένα  κελί  καλογριά.

Μοίρες οι νύχτες τριγυρνούν
και τα παιδιά  ξεπροβοδούν,
στέλνουν  μηνύματα  στ' αστέρια,
και με καλόβολα τα χέρια
τα τρία παιδιά  ξεπροβοδούν.

Ήτανε, Θέ μου, μια φορά
τρείς νέοι....και τώρα είναι βαθειά
μέσα στο χώμα μές  στη γη,
ένας εδώ κι άλλος εκεί,
τρείς νέοι, τρείς φίλοι, τρία παιδιά.



         ΑΙΜΙΛΙΑ   ΔΑΦΝΗ       [1881-1941]