Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΤ

Με χαρά μας φιλοξενούμε ενα ποίημα του Δ. Ποθητού,
που δημιουργεί μετά από καιρό απραξίας και πολλών
δυσκολιών.Τον ευχαριστούμε θερμά.


Γερνάω και δε βγαίνει πιά το ποίημα
Κίνηση απελπισμένη
Σ’ ετούτη τη φθαρμένη της ζωής μου τη σκακιέρα
Αγγίζω το μολύβι με τα χρυσά γράμματα
Ισιώνω το χαρτί, δεν είναι παρθένο, έμπειρο δείχνει
Μα λέξη πιά καμιά δε βγαίνει
Αποκλεισμένο, σιωπηλό το λεξιλόγιο της ψυχής μου
Σαν και αυτόν εδώ το βασιλιά τον ξύλινο που επάνω στη σκακιέρα
Αγωνιά, αποκλεισμένος στην ασφυκτική του μοναξιά 
Στο επερχόμενο, αδίστακτο και φοβερό
Θανατηφόρο ματ του αποπνιγμού

Ίσως εάν ποτέ ξαναγεννιόμουν 
Σφοδρά θα επιθυμούσα
Όνειρο να γινόμουν
Στον ύπνο μέσα, ζύμη των αισθήσεων να πλάθομαι
Στο ασυνείδητο σας σαν κοιμάστε να πλέκω τη μυστική φωλιά μου
Φυλλομετρώντας παραισθήσεις, οδύνες και ηδονές
Όχι εφιάλτης σκοτεινός ή ματωμένος
Σαν την απόγνωση του έρμου βασιλιά μου πριν το τέλος
Μα όνειρο ευχάριστο, ναι, αυτό λοιπόν επιθυμώ

Κι ότι μου λείπει πιο πολύ
Αυτό και να προσφέρω
Ανείπωτη χαρά
Αγάπη σαν της μάνας
Χρώματα καθαρά και αγαλλίαση σε μάτια σφαλιστά
Σε κορμιά που ηρέμησαν και ιδρωμένα ανασαίνουν πάνω στο μουσκεμένο στρώμα 
Μετά την φλογισμένη πάλη του έρωτα 
Και που με απορία νιώθουν να είναι δύο ξένοι, άγνωστοι
Σε κουρασμένες καρδιές που ράθυμα αργοχτυπούν 
Περιμένοντας κάποιος να τους προσφέρει τριαντάφυλλα ή έστω μία ψευδαίσθηση ζωής
Σε χείλη κατακόκκινα που μοιάζουν τάχα μου ατρόμητα
Χαμογελώντας με προσποίηση, υποτέλεια και φόβο 
Στο προσωπείο του καθημερινού θανάτου τους 
Με λίγο σάλιο να ξεραίνεται στη μια τους άκρη

Όνειρο μαγικό που θα τους συντροφεύει 
Και που σαν θα ξυπνήσουν 
Καθόλου και ποτέ πιά να μη με θυμούνται

Δημήτρης Ποθητός 
(Γράφτηκε στις 20/04/2013 στο σκακιστικό Καφενείο «Πανελλήνιον» στην οδό Μαυρομιχάλη 16 και Σόλωνος στην Αθήνα)