Κάτω απ' τον ίσκιο της ιτιάς βρήκαν κονάκι
μακριά απ' το βλέμμα του ήλιου,
γιατί καμιά ηλιαχτίδα δεν μπορούσε να περάσει
να κρυφοδεί όσα κάνανε.
Προστατευμένοι και χωρίς κανένας να τους βλέπει,
είχαν ξαπλώσει κι ώρες κοιτάζονταν στα μάτια.
Μονάχα ο ίσκιος της ιτιάς και τίποτ' άλλο
τη ζέστη του ήλιου έδιωχνε κι έφερνε μια γλυκιά δροσιά.
Κι ενώ αγκαλιάζονταν μες στην ευλογημένη μοναξιά τους
η πονηρούλα εκείνη ιτιά λες και χαμογελούσε
που αυτή τους έκρυβε στον κόρφο της
σαν να κρατούσε το κλειδί μιας πόρτας κλειδωμένης.
Κι όταν οι γλύκες τους τελείωσαν πια,
οι ιτιές σαν να 'θελαν να δώσουν κάτι ακόμα,
σκύψανε πιο πολύ σαν να 'λεγαν ψιθυριστά στ' αυτί τους,
μπορούμε, αν θέλετε, να γίνουμε και κρεβατάκι σας.
WILLIAM DAVENANT 1606- 1668
μακριά απ' το βλέμμα του ήλιου,
γιατί καμιά ηλιαχτίδα δεν μπορούσε να περάσει
να κρυφοδεί όσα κάνανε.
Προστατευμένοι και χωρίς κανένας να τους βλέπει,
είχαν ξαπλώσει κι ώρες κοιτάζονταν στα μάτια.
Μονάχα ο ίσκιος της ιτιάς και τίποτ' άλλο
τη ζέστη του ήλιου έδιωχνε κι έφερνε μια γλυκιά δροσιά.
Κι ενώ αγκαλιάζονταν μες στην ευλογημένη μοναξιά τους
η πονηρούλα εκείνη ιτιά λες και χαμογελούσε
που αυτή τους έκρυβε στον κόρφο της
σαν να κρατούσε το κλειδί μιας πόρτας κλειδωμένης.
Κι όταν οι γλύκες τους τελείωσαν πια,
οι ιτιές σαν να 'θελαν να δώσουν κάτι ακόμα,
σκύψανε πιο πολύ σαν να 'λεγαν ψιθυριστά στ' αυτί τους,
μπορούμε, αν θέλετε, να γίνουμε και κρεβατάκι σας.
WILLIAM DAVENANT 1606- 1668