ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Τι σκληροί που'ναι οι  ανθρώποι
άπληστοι,χυδαίοι,ζωντανά θεριά
κάθε τους κουβέντα και μια μαχαιριά
της καρδιάς τους μαύροι και έρημοι οι τόποι.

Μιας παλιάς κατάρας μοιάζουν εκπροσώποι
επαιτώντας πάντα λίγη λευτεριά,
σ' άγρια πελάγη ψάχνοντας στεριά
τους μικρούς θεούς τους παίρνουν στο κατόπι.

Κλαίνε και γελάνε και ξοδεύονται
και γερνάν σ' ηλιόλουστους πλανήτες
τη ζωή τους άραγε την γεύονται;

Πόρνες στρατοκόποι και αλήτες
τις βραδιές στις τρύπες τους μαζεύονται
θύματα του βίου τους και θύτες.

           ΓΙΑΝΝΗΣ  ΛΙΑΣΚΟΣ