tag:blogger.com,1999:blog-91659980589187673472023-11-15T07:41:07.659-08:00Εκ του ασφαλούς...barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.comBlogger54125tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-38840012345077430502016-08-31T04:46:00.002-07:002016-08-31T04:46:28.380-07:00ΟΙ ΦΟΡΟΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βάλετε φόρους εις την πτωχήν μας ράχη<br />
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα<br />
σείς το κρασί και τον καπνό να πίνετε μονάχοι<br />
κι εμείς να σας κοιττάζουμε με μάτι σαν γαρίδα.<br />
Βαρειά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει<br />
βάλετε φόρους,βάλετε,κι η ράχη μας αντέχει.<br />
<br />
Ότι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει<br />
στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα<br />
μ'εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει<br />
φορολογήσετε κι αυτή τη σάρκα μας ακόμα.<br />
Του κρέατός μας κόβετε καμιά παχειά λωρίδα<br />
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.<br />
<br />
Ότι κι αν τρώνε οι πτωχοί,το έθνος ας τα τρώγει<br />
οτι κι αν πίνουν οι πτωχοί,το έθνος ας τα πίνει<br />
χορταίνετε σαν λούκουλοι μ'εμάς το σκυλολόγι<br />
κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι'αυτό ευγνωμοσύνη.<br />
Τέτοιοι χωριάτες πού'μαστε αντέχουμε είς ολα<br />
και ούτε τόσο εύκολα τινάζουμε τα κώλα.......<br />
<br />
Μ' αυτόν τον νόμον έζησε ο κόσμος και θα ζήσει<br />
την δυναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία<br />
δεν ειμπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει<br />
γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία.<br />
Φτώχεια και πλούτος.....ζήτημα του καθενός αιώνος<br />
ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-26209367088328084172016-08-11T10:22:00.003-07:002016-08-11T10:22:50.594-07:00ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τι σκληροί που'ναι οι ανθρώποι<br />
άπληστοι,χυδαίοι,ζωντανά θεριά<br />
κάθε τους κουβέντα και μια μαχαιριά<br />
της καρδιάς τους μαύροι και έρημοι οι τόποι.<br />
<br />
Μιας παλιάς κατάρας μοιάζουν εκπροσώποι<br />
επαιτώντας πάντα λίγη λευτεριά,<br />
σ' άγρια πελάγη ψάχνοντας στεριά<br />
τους μικρούς θεούς τους παίρνουν στο κατόπι.<br />
<br />
Κλαίνε και γελάνε και ξοδεύονται<br />
και γερνάν σ' ηλιόλουστους πλανήτες<br />
τη ζωή τους άραγε την γεύονται;<br />
<br />
Πόρνες στρατοκόποι και αλήτες<br />
τις βραδιές στις τρύπες τους μαζεύονται<br />
θύματα του βίου τους και θύτες.<br />
<br />
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΙΑΣΚΟΣ</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-9260648414421259812016-07-13T11:03:00.003-07:002016-07-13T11:03:33.467-07:00H AΡΑΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάποτε αγάπησα κάποιαν αράχνη<br />
όταν εγώ είχα μύγα γεννηθεί<br />
ήταν τα πόδια της από βελούδο<br />
και μ' ένα ουράνιο τόξο είχε ντυθεί.<br />
<br />
Μου 'φαγε τα φτερά μου με καμάρι.<br />
Μ 'δεσε με πολύ λεπτή κλωστή,<br />
μ 'φερε στο μικρό της το σαλόνι<br />
απάνω από μια σκάλα γυριστή.<br />
<br />
Να μαθητέψει τις μικρές αράχνες,<br />
κομμάτια μου 'κοψε τα σωθικά μου.<br />
Το φάντασμά μου ήρθε να τη στοιχειώσει.<br />
Την είδα να σπαράζει την καρδιά μου.<br />
<br />
<br />
VACHEL LINDSAY [1879-1931]</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-25751804306026318232016-07-09T10:28:00.003-07:002016-07-09T10:28:54.667-07:00ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα<br />
και θα ζούμε μήνες,χρόνους χωρισμένοι,<br />
άφησε να πάρω κάτι κι από σένα<br />
γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη.<br />
<br />
Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω<br />
για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό,<br />
φυλαχτό απ' αρρώστεια,φυλαχτό από χάρο,<br />
μόνο λίγο χώμα,χώμα ελληνικό.<br />
<br />
Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι,<br />
χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη,<br />
χώμα μυρισμένο απ' το καλοκαίρι,<br />
χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει<br />
<br />
μόνο με της πούλιας την ουράνια χάρη,<br />
μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά<br />
το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι,<br />
την χλωρή την δάφνη, την πικρήν ελιά.<br />
<br />
Χώμα τιμημένο, πό΄χουν ανασκάψει<br />
για να θεμελιώσουν ένα Παρθενώνα,<br />
χώμα δοξασμένο πό'χουν ροδοβάψει<br />
αίματα στο Σούλι και στο Μαραθώνα.<br />
<br />
Χώμα πό'χει θάψει λείψανα αγιασμένα<br />
απ' το Μεσολόγγι κι από τα Ψαρά,<br />
χώμα που θα φέρνει στον μικρόν εμένα<br />
θάρρος,περηφάνεια, δόξα και χαρά.<br />
<br />
Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια<br />
κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλει,<br />
από σε θα παίρνει δύναμη, βοήθεια,<br />
μην την ξεπλανέψουν άλλα, ξένα κάλλη.<br />
<br />
Η δική σου χάρη θα με δυναμώνει<br />
κι όπου κι αν γυρίσω κι όπου κι αν σταθώ<br />
συ θε να μου δίνεις μια λαχτάρα μόνη,<br />
πότε στην Ελλάδα πίσω θε να 'ρθώ.<br />
<br />
Κι αν το ριζικό μου έρημο και μαύρο<br />
μου' γραψε να φύγω και να μη γυρίσω,<br />
το στερνό συχώριο εις εσένα θα'βρω,<br />
το στερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω.<br />
<br />
Έτσι, κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,<br />
και το ξένο μνήμα θά' ναι πιο γλυκό<br />
σαν θαφτείς μαζί μου, στην καρδιά μου επάνω,<br />
χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό.<br />
<br />
<br />
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ [1859-1951]</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-88206320497761848642016-06-28T10:58:00.004-07:002016-06-28T10:58:43.875-07:00AΔΕΙΕΣ ΑΡΕΝΕΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θλιμμένα πρόσωπα σ' άδειες αρένες<br />
προσπερνούν το μοιραίο<br />
κι απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα.<br />
Στους δρόμους του μυαλού<br />
ανάβουνε φωτιές και γυάλινα καρφιά<br />
πηδούνε τις σκιές μας.<br />
Οι μαύρες τρύπες τρυγούνε ιονόσφαιρα<br />
και οι μετεωρίτες επιδίδονται<br />
σε παν πλανητικό αγώνα δρόμου.<br />
Ο σάπιος σπόρος στην αγκαλιά της γης<br />
προσπαθεί να ηδονιστεί<br />
να αφήσει την σαπίλα του στο χώμα.</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-70761806400512152732016-06-25T12:24:00.001-07:002016-06-25T12:24:09.621-07:00ΤΑ ΚΕΡΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας<br />
σα μια σειρά κεράκια αναμένα-<br />
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.<br />
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,<br />
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων<br />
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,<br />
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.<br />
<br />
Δεν θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,<br />
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.<br />
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμένα μου κεριά.<br />
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω<br />
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,<br />
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.<br />
<br />
<br />
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ [1863-1933]</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-80742330342699157192016-06-18T11:35:00.000-07:002016-06-18T11:35:15.389-07:00Ο ΡΩΜΗΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στον καφενέ απ' έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,<br />
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγος ρουφώ<br />
και στών εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,<br />
κανένα δεν κοιττάζω,κανένα δεν ψηφώ.<br />
<br />
Σε μια καρέκλα το'να ποδάρι μου τεντώνω,<br />
το άλλο σε μια άλλη,κι ολίγο παρεκεί<br />
αφήνω το καπέλο ,και αρχινώ με τόνο<br />
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.<br />
<br />
Ψυχή μου,τι λιακάδα,τι ουρανός, τι φύσις,<br />
αχνίζει εμπροστά μου καϊμακλής καφές,<br />
κι εγώ κατ εμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,<br />
και μόνος μου τις βρίσκω,μεγάλες και σοφές.<br />
<br />
Βρίζω Εγγλέζους,Ρώσους και όποιους άλλους θέλω<br />
και στρίβω το μουστάκι μ' αγέρωχο πολύ,<br />
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω<br />
τον ίδιο εαυτό μου και γίνομαι σκυλί.<br />
<br />
Φέρνω το νού στο Διάκο και είς τον Καραίσκο,<br />
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,<br />
τον Έλληνα είς όλα ανώτερο τον βρίσκω,<br />
κι απάνω στήν καρέκλα χαρούμενος πηδώ.<br />
<br />
Την φίλη μας Ευρώπη με πέντα φασκελώνω,<br />
απάνω στο τραπέζι τον γρόνθο μου κτυπώ.....<br />
Εχύθη ο καφές μου,τα ρούχα μου λερώνω,<br />
κι όσες βλαστήμιες ξέρω,αρχίζω να τις πώ.<br />
<br />
Στόν καφετζή ξεσπάνω,φωτιά κι εκείνος παίρνει,<br />
αμέσως άνω-κάτω του κάνω τον μπουφέ,<br />
τον βρίζω και με βρίζει,τον δέρνω και με δέρνει,<br />
και τέλος....δεν πληρώνω δεκάρα στόν καφέ.<br />
<br />
<br />
<br />
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ 1853-1919</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-29606710868163475182016-06-03T11:46:00.003-07:002016-06-03T11:46:51.276-07:00ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Περνούν οι ώρες με ρυθμό σημειωτόν</b><br />
<b>και φτύνουν στα μούτρα το παρόν</b><br />
<b>πού'χει αρχίσει και γίνεται αχνό</b><br />
<b>σαν του λονδίνου το τοπίο το υγρό</b><br />
<b>κομμένα χέρια, πόδια ακρωτηριασμένα</b><br />
<b>ταξιδεύουν μόνα και αηδιασμένα</b><br />
<b>μέσ' το άπειρο θεατές του ονείρου</b><br />
<b>δικαιούχοι του παραδείσιου κλήρου</b><br />
<b>άνθρωποι με μνημονικά κατά-κλεμμένα</b><br />
<b>με ερωτηματικά περιβραχιόνια κομμένα</b><br />
<b>με το πρόσωπο τούς καμουφλαρισμένο</b><br />
<b>και το εγώ τούς να χτυπιέται αφρισμένο</b><br />
<b>φαιά ουσία χυμένη στο τραπέζι το καλό</b><br />
<b>απο κάποιου φιλοσοφημένου το μυαλό</b><br />
<b>στού ποιητή την έμπνευση κηλίδα</b><br />
<b>και στού φτωχού το όνειρο ασπίδα</b><br />
<b>ψυχοσύνθεση, ετούτου του γήινου πλανήτη</b><br />
<b>μοιάζει με θεωρεία ενός βαρυποινίτη</b><br />
<b>με άρρωστο γέλιο έγκλειστου ψυχιατρείου</b><br />
<b>και με υποκρισία οικογενειάρχη και κυρίου.</b></div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-91732341887740302482016-05-25T12:23:00.003-07:002016-05-25T12:23:31.576-07:00Ο ΧΡΟΝΟΣ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο άνθρωπος επινόησε τον χρόνο και δεν μπορεί να τον σταματήσει. Ο άνθρωπος επινόησε τον χρόνο για να γίνει σκλάβος του, να τον έχει αφέντη του και δήμιό του. Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να τον σταματήσει, τον ονόμασε αδυσώπητο, πανδαμάτορα, μπαμπέση, αιμοβόρο και πολλά άλλα. Παρόλα αυτά όμως συνεχίζει καθημερινώς να του κάνει το χατίρι. Κάθε μέρα ακούμε, «δεν έχω χρόνο!», «δεν προλαβαίνω!», «δεν με παίρνει η ώρα!» και τα λοιπά που όλοι λέμε. Ένα ποτάμι τεράστιο ο χρόνος, δυνατό, βουβό και ύπουλο, που κανείς δεν ξέρει που μας πηγαίνει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε κάποιο σημείο αυτού του ποταμού υπάρχει ο θάνατος για όλους μας. Για άλλους κυλάει αργά όπως δουλεύει το σαράκι στο ξύλο, για άλλους γρήγορα, «σαν νεράκι!», που λένε. Το κακό είναι ότι για τους περισσότερους από εμάς κυλάει γρήγορα, τόσο γρήγορα που δεν μπορείς να γυρίσεις να δεις το παρελθόν. Γυρνάς για μια στιγμή για να δεις τις αναμνήσεις κι αν ξεχαστείς θα πέσεις, θα “φας” τα μούτρα σου. Βουβό και επιβλητικό το ποτάμι κυλάει στο ρυθμό του και αφήνει ένα παχύ στρώμα λησμονιάς απάνω στην μνήμη μας. Έτσι μπερδεύονται ονόματα, πρόσωπα, γεγονότα, ημερομηνίες και απλά τα κουβαλάμε μέσα μας. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν τα γραπτά και οι φωτογραφίες. «Οι άνθρωποι βγάζουν φωτογραφίες για να αποδείξουν ότι ζήσανε!», είχε πει κάποιος και πολύ σωστά. Εμένα μ’ αρέσει κάπου-κάπου να σκαλίζω τα απομεινάρια και τις αποδείξεις της περασμένης μου ζωής. Εντελώς απρόσμενα λοιπόν κάποια μέρα, βρήκα κάποια παλιά κιτρινισμένα φύλλα. Ήταν οι εκθέσεις μου στο γυμνάσιο και ένα ποίημα της εφηβείας ή λίγο μεταγενέστερο, δεν θυμάμαι. Θυμήθηκα την τάξη μου. Εμείς οι δεύτεροι μαθητές στα πίσω θρανία και οι καλοί στα πρώτα. Οι καθηγητές να φωνάζουν προσπαθώντας να μας νουθετήσουν, αλλά εμείς το βιολί μας. Ύστερα πήρα μια έκθεση στην τύχη και την διάβασα. Στο τέλος με κόκκινο στυλό οι παρατηρήσεις της φιλολόγου μας. Συνήθως μου έγραφε, «προσπάθησε περισσότερο, μπορείς!» ή «είσαι εκτός θέματος!». Η αλήθεια είναι ότι γενικά ήμουν εκτός θέματος. Προσπαθούσε η φιλόλογος μας η κα Ασημίνα Τσανούλα να μας κάνει να πάρουμε μπρος, αλλά εμείς τίποτα. Από τότε πέρασαν πάνω από είκοσι πέντε χρόνια και δεν έτυχε ποτέ να την ξαναδώ. Ελπίζω να ‘ναι καλά. Κλείνοντας ας μου επιτρέψει να της αφιερώσω αυτό το κιτρινισμένο ποίημα που ήτανε κλεισμένο σε κάποιο φάκελο παρέα με τις εκθέσεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φύτεψα μία μικρή ελπίδα</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
μες του σπιτιού μας τον μπαξέ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
κοίτα να την ποτίζεις όσο θα λείπω</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
αγαπητέ μου αδελφέ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα βγάλει άνθη μυρωδάτα</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
και τα κλωνάρια της θα ‘ναι γερά</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
για να αντέχει τα καλοκαίρια</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
να ρίχνουν κούνιες τα παιδιά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με μια μικρή φαλτσέτα -αδελφέ-</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
θέλω να χαράξεις το όνομά μου</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
απαλά όμως μην πονέσει</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
και στάξει αίμα η καρδιά μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και τώρα φεύγω αδελφέ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
για τις ιδέες, τις ελπίδες, τις πατρίδες</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
κι αν έκλαψα πριν φύγω στο μπαξέ</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ξέχασέ το και κάνε πως δεν με είδες.</div>
</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-74796890890710051262014-10-02T11:40:00.001-07:002014-10-02T11:40:18.523-07:00ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ΙΤΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάτω απ' τον ίσκιο της ιτιάς βρήκαν κονάκι<br />
μακριά απ' το βλέμμα του ήλιου,<br />
γιατί καμιά ηλιαχτίδα δεν μπορούσε να περάσει<br />
να κρυφοδεί όσα κάνανε.<br />
Προστατευμένοι και χωρίς κανένας να τους βλέπει,<br />
είχαν ξαπλώσει κι ώρες κοιτάζονταν στα μάτια.<br />
Μονάχα ο ίσκιος της ιτιάς και τίποτ' άλλο<br />
τη ζέστη του ήλιου έδιωχνε κι έφερνε μια γλυκιά δροσιά.<br />
<br />
Κι ενώ αγκαλιάζονταν μες στην ευλογημένη μοναξιά τους<br />
η πονηρούλα εκείνη ιτιά λες και χαμογελούσε<br />
που αυτή τους έκρυβε στον κόρφο της<br />
σαν να κρατούσε το κλειδί μιας πόρτας κλειδωμένης.<br />
Κι όταν οι γλύκες τους τελείωσαν πια,<br />
οι ιτιές σαν να 'θελαν να δώσουν κάτι ακόμα,<br />
σκύψανε πιο πολύ σαν να 'λεγαν ψιθυριστά στ' αυτί τους,<br />
μπορούμε, αν θέλετε, να γίνουμε και κρεβατάκι σας.<br />
<br />
<br />
<br />
WILLIAM DAVENANT 1606- 1668</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-44534241440944784352014-03-01T06:09:00.002-08:002014-03-01T06:09:17.496-08:00ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ Νο. 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θέλω να βγω απ' τον βυθό<br />
γαμώ το κέρατό μου<br />
το όνειρο αυτό που ζω<br />
δεν είναι το δικό μου<br />
δεν είναι οι ανάγκες μου<br />
τσιγάρο να το σβήσω<br />
μα δεν είμαι και άγιος<br />
κάστανα να χαρίσω.<br />
Θέλω να βγω απ'την σκιά<br />
που ζω εδώ και αιώνες<br />
και την ελπίδα φύλαγα<br />
μέσα στους παγετώνες<br />
ζούμε τον χρόνο μια στιγμή<br />
και χίλιες στην αφάνεια<br />
αφού κεφάλια κάναμε<br />
τα πιο καλά τσογλάνια.<br />
Θέλω να βγω απ΄τον βυθό<br />
και φτου σας μασκαράδες<br />
[μέρα που είναι σήμερα]<br />
είς το εξώτερον το πύρ<br />
άχρηστοι κερατάδες.<br />
<br />
<br />
<br />
ΣΩΤΗΡΙΟΣ Θ. ΚΑΛΟΓΡΗΑΣ</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-17691164717596060532014-01-11T09:23:00.000-08:002014-01-11T09:23:40.137-08:00ΛΕΣΒΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μια σκιά ένα βράδυ<br />
ενώ έσερνε φύλλα η αποτσίγαρα<br />
ζεστός αέρας του Οκτωβρίου<br />
αφού πέρασε μόνη την αγορά τις συνοικίες<br />
τ' άρρωστα μέρη<br />
βγήκε σε λεωφόρο δίπλα στη θάλασσα<br />
με οικήματα μοναχικά και λεύκες.<br />
Εκεί περπάτησε ώρα πολλή στα φύκια<br />
πλάι στην άσφαλτο<br />
κι όταν έφτασε εδώ στην άκρια του τοπίου<br />
έτσι ολόμαυρη κυματιστή<br />
σε μια πέτρα στάθηκε και είπε.<br />
<br />
Η θάλασσα είναι φωνές πνιγμένων.<br />
Γυναίκα που άφησε κάπου σε μιαν ακτή<br />
πρίν τόσα χρόνια ίχνη περιπάτου<br />
ξύπνησε μέσα μου και νοιώθω<br />
με τη δική της όρχηση φωνής<br />
φριχτά να νιαουρίζω σ' ένα σκοτάδι σάπιο<br />
σαν ζώο τυφλωμένο ταράζοντας<br />
τον ύπνο των νεκρών που πέρασαν<br />
μια σκυθρωπή ζωή μέσ' το κιβούρι<br />
αφήνοντας κάθε φορά που σέρνεται η κραυγή<br />
έναν απόηχο.Κοίτα πιστεύοντας πως είμαι ' κείνη<br />
κιόλας το σώμα μου.Bυζιά κοιλιά<br />
οπή και μήτρα.Τώρα θα βγεί σε λίγο το φεγγάρι<br />
μέσ' από βάθη κρεβατοκάμαρης βαμμένο<br />
σαν πρόσωπο γριάς εταίρας-όνειρο της Εκάτης-<br />
υπνωτισμένη θάλασσα θα κυματίσει<br />
παντού γεμάτη κοριτσιού άγονο αίμα<br />
στην παραλία σέρνοντας σαπρό καλάμι<br />
νά' ναι από φυτό το ξύλο του η κόκαλο της πεθαμένης;<br />
Kι εγώ θα πλάσω θηλυκό με άμμο ν' αγαπήσω<br />
ίδιο κορμί που δώρισε άφοβα<br />
πάνω σε άθλια κλίνη σε μια γυναίκα-γάτα<br />
την ηδονή την άκαρπη έρωτα-σκύλου.<br />
<br />
Είπε αυτά.Και όταν βγήκε ολόκληρη<br />
κι υψώθηκε αργά η σελήνη<br />
όρμησε μέσ' το κύμα.<br />
Το άλλο πρωί δεν ήξεραν<br />
το πτώμα που ανέσυραν εκεί<br />
άντρας αν είναι η γυναίκα.<br />
<br />
<br />
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-31084883663519503242013-12-07T08:00:00.000-08:002013-12-07T11:51:22.074-08:00Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΤ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Με χαρά μας φιλοξενούμε ενα ποίημα του Δ. Ποθητού,<br />
που δημιουργεί μετά από καιρό απραξίας και πολλών<br />
δυσκολιών.Τον ευχαριστούμε θερμά.<br />
<br />
<br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Γερνάω και δε βγαίνει πιά το ποίημα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Κίνηση απελπισμένη</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Σ’ ετούτη τη φθαρμένη της ζωής μου τη σκακιέρα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Αγγίζω το μολύβι με τα χρυσά γράμματα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Ισιώνω το χαρτί, δεν είναι παρθένο, έμπειρο δείχνει</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Μα λέξη πιά καμιά δε βγαίνει</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Αποκλεισμένο, σιωπηλό το λεξιλόγιο της ψυχής μου</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Σαν και αυτόν εδώ το βασιλιά τον ξύλινο που επάνω στη σκακιέρα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Αγωνιά, αποκλεισμένος στην ασφυκτική του μοναξιά </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Στο επερχόμενο, αδίστακτο και φοβερό</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Θανατηφόρο ματ του αποπνιγμού</span><br />
<br style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;" />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Ίσως εάν ποτέ ξαναγεννιόμουν </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Σφοδρά θα επιθυμούσα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Όνειρο να γινόμουν</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Στον ύπνο μέσα, ζύμη των αισθήσεων να πλάθομαι</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Στο ασυνείδητο σας σαν κοιμάστε να πλέκω τη μυστική φωλιά μου</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Φυλλομετρώντας παραισθήσεις, οδύνες και ηδονές</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Όχι εφιάλτης σκοτεινός ή ματωμένος</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Σαν την απόγνωση του έρμου βασιλιά μου πριν το τέλος</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Μα όνειρο ευχάριστο, ναι, αυτό λοιπόν επιθυμώ</span><br />
<br style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;" />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Κι ότι μου λείπει πιο πολύ</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Αυτό και να προσφέρω</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Ανείπωτη χαρά</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Αγάπη σαν της μάνας</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Χρώματα καθαρά και αγαλλίαση σε μάτια σφαλιστά</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Σε κορμιά που ηρέμησαν και ιδρωμένα ανασαίνουν πάνω στο μουσκεμένο στρώμα </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Μετά την φλογισμένη πάλη του έρωτα </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Και που με απορία νιώθουν να είναι δύο ξένοι, άγνωστοι</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Σε κουρασμένες καρδιές που ράθυμα αργοχτυπούν </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Περιμένοντας κάποιος να τους προσφέρει τριαντάφυλλα ή έστω μία ψευδαίσθηση ζωής</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Σε χείλη κατακόκκινα που μοιάζουν τάχα μου ατρόμητα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Χαμογελώντας με προσποίηση, υποτέλεια και φόβο </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Στο προσωπείο του καθημερινού θανάτου τους </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Με λίγο σάλιο να ξεραίνεται στη μια τους άκρη</span><br />
<br style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;" />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Όνειρο μαγικό που θα τους συντροφεύει </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Και που σαν θα ξυπνήσουν </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Καθόλου και ποτέ πιά να μη με θυμούνται</span><br />
<br style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;" />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">Δημήτρης Ποθητός </span><br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">(Γράφτηκε στις 20/04/2013 στο σκακιστικό Καφενείο «Πανελλήνιον» στην οδό Μαυρομιχάλη 16 και Σόλωνος στην Αθήνα)</span></div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-87733280032817715892013-08-06T08:21:00.001-07:002013-08-06T08:21:17.594-07:00O KAΣΤΑΝΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είχε περάσει ο πόλεμος και κάπου στην Αθήνα<br />
που αποκαΐδια μάζευε και πάλευε την πείνα,<br />
κοντά στο ηλιοβασίλεμα στο σώσιμο της μέρας,<br />
που φύσαγε αμπόδιστος της λευτεριάς αέρας,<br />
του ναυτικού ένα άγημα στεκόταν προσοχή,<br />
της ένδοξης σημαίας μας να κάνει υποστολή.<br />
Όλη η πλατεία όρθια βλέπει την τελετή<br />
στο ιερό το λάβαρο προσφέρει την τιμή.<br />
Τον ύμνο μας τον Εθνικό συνόδευε η φωνή τους<br />
και ρίγη συγκινήσεως δονούσαν το κορμί τους.<br />
Ένας μονάχα γέροντας που κάστανα πωλούσε,<br />
δεν εσηκώθη όρθιος και καθιστός κοιτούσε.<br />
Τον είδε ο Αξιωματικός κι ευθύς πάει κοντά του,<br />
τον πιάνει, τον ταρακουνά, σκορπά τα κάστανά του.<br />
Δεν ντρέπεσαι παλιάνθρωπε, Έλληνας είσαι εσύ;<br />
Γιατί μωρέ δεν σέβεσαι το ιερό πανί;<br />
Ε δάκρυσε ο καστανάς, άγρια η ματιά του παίζει<br />
και πέρα από τα πόδια του πετάει το τραπέζι.<br />
Τα δυο του πόδια έδειξε στα γόνατα κομμένα<br />
και στον αυθάδη ναυτικό φώναξε πικραμένα:<br />
Μη με μαλώνεις νεαρέ, δείξε μου σεβασμό,<br />
σ' αυτό το ιερό πανί τα 'δωσα και τα δυο.<br />
Τά' δωσα και δε ζήτησα έπαινο από κανένα,<br />
στη δύσμοιρη πατρίδα μου χάρισμα από μένα.<br />
Πάγωσε ο αξιωματικός στην θέα των ποδιών του,<br />
στ' αντίκρυσμα δεν πίστευε των ίδιων των ματιών του.<br />
Στέκεται μπρος του προσοχή, το χέρι του σηκώνει<br />
και με σεμνό χαιρετισμό το σεβασμό δηλώνει.<br />
Φωνάζει και στο άγημα:Όπλα παρουσιάστε<br />
και με τις πρέπουσες τιμές τον Έλληνα δοξάστε.<br />
Κοντά του ήρθαν κι άλλοι πολλοί, με δέος τον κοιτάνε,<br />
ψάλλουν τον ύμνο όλοι μαζί και τον χειροκροτάνε.<br />
Ο τόπος συνταράχτηκε, δάκρυσε η πλατεία,<br />
πλημμύρισε το είναι τους του ήρωα η ανδρεία.<br />
Μάνα Ελλάδα δέξου τα τα πόδια τα κομμένα.<br />
Πάνω στης Πίνδου τις κορφές τα πρόσφερε σε σένα.<br />
Σαν αγιασμένα λείψανα να τά' χεις στο ναό σου,<br />
να μαθητεύουν οι γενιές, να προσκυνά ο λαός σου.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΖΑΧΑΡΑΚΗ. </div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-31017498730463172232013-07-24T12:34:00.000-07:002013-07-24T12:34:35.705-07:00ANATOΛΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα<br />
μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,<br />
λυπητερά,<br />
πως η ψυχή μου σέρνεται μαζί σας.<br />
Είναι χυμένη από τη μουσική σας<br />
και πάει με τα δικά σας τα φτερά.<br />
<br />
Σας γέννησε και μέσα σας μιλάει<br />
και βογκάει και βαριά μοσχοβολάει,<br />
μια μάνα, καίει το λάγνο της φιλί,<br />
κι είναι της Μοίρας λάτρισσα και τρέμει,<br />
ψυχή όλη σάρκα, σκλάβα σε χαρέμι,<br />
η λαγγεμένη Ανατολή.<br />
<br />
Μέσα σας κλαίει το μαύρο φτωχολόι,<br />
κι όλα σας, κι η χαρά σας, μοιρολόι<br />
πικρό κι αργό<br />
μαύρος, φτωχός και σκλάβος και ακαμάτης,<br />
στενόκαρδος,αδούλευτος-διαβάτης,<br />
μ' εσάς κι εγώ.<br />
<br />
Στο γιαλό που του φύγαν τα καΐκια<br />
και του μείναν τα κρίνα και τα φύκια,<br />
στ' όνειρο του πελάου και τ' ουρανού,<br />
άνεργη τη ζωή να ζούσα κι έρμη,<br />
βουβός, χωρίς καμιάς φροντίδας θέρμη,<br />
με τόσο νου,<br />
όσος φτάνει σα δέντρο για να στέκω<br />
και καπνιστής με τον καπνό να πλέκω<br />
δαχτυλιδάκια γαλανά<br />
και κάποτε το στόμα να σαλεύω<br />
κι απάνω του να ξαναζωντανεύω<br />
τον καημό που βαριά σας τυραννά,<br />
<br />
κι όλο αρχίζει,γυρίζει, δεν τελειώνει.<br />
και μια φυλή ζει μέσα μας και λιώνει,<br />
και μια ζωή δεμένη σπαρταρά,<br />
γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,<br />
μακρόσυρτα τραγούδια, ανατολίτικα,<br />
λυπητερά.<br />
<br />
<br />
<br />
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ [1859-1943]</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-19838040720605427362013-06-26T13:37:00.003-07:002013-06-26T13:37:55.757-07:00ΜΗΝΥΣΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Καταγγέλω δυό ματάκια<br />
που μου κόβουνε τον ύπνο<br />
με πειράζουν απ' αντίκρυ,<br />
με κοιτούν ορθάνοιχτα.<br />
Όπου πάω νάτα εμπρός μου<br />
και στο γεύμα και στο δείπνο,<br />
και κυκλοφορούν στο νού μου<br />
πέρα απ' τα μεσάνυχτα.<br />
Με θυμώνουν, με πεισμώνουν<br />
πλάι μου σπιθοβολούνε<br />
μό'χουν κάνει το μυαλό μου<br />
πανδαιμόνιο βοής.<br />
Βλέπετε, κύρ αστυνόμε,<br />
τη ζωή μου απειλούνε,<br />
κι έρχομαι να σας ζητήσω<br />
και ασφάλεια ζωής.<br />
Με φωτιές κοντά μου παίζουν-<br />
θα με κάψουν καμμιάν ώρα.<br />
Παίζουν πλάι μου σαν παιδάκια-<br />
νοιώθετε τη συμφορά μου;<br />
Διατάξατε να τα πιάσουν....<br />
Δεν μπορούσατε εσείς τώρα<br />
φυλακή να μου τα βάλτε<br />
και τα δυό.....μές στήν καρδιά μου;<br />
<br />
<br />
<br />
ΛΑΙΛΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ [1887-1951]</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-29159892544394633212013-06-16T07:45:00.001-07:002013-06-16T08:01:21.192-07:00ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Απ' όλες τις χαρές μου η πιο βαθύτερη,<br />
κι απ' το γλυκότερό μου ακόμα πόθο,<br />
κάτι που μου χαρίζει τον Παράδεισο,<br />
και κάτι που βαθιά στα σπλάχνα νιώθω,<br />
είναι ν' ακούω το γέρο τον πατέρα μου<br />
να λέει πως αγαπούσαν οι παλιοί,<br />
και -τι ντροπή- πως έδωσε στη μάνα μου,<br />
πριν παντρευτούνε ακόμα, ένα φιλί.<br />
<br />
Κ' ενώ γελάμε γύρω με τη μάνα μας,<br />
που ακόμα κι ως τώρα κοκκινίζει,<br />
στα σωθικά μου μέσα ξάφνου αισθάνομαι<br />
κάτι που με κεντάει και φτερουγίζει,<br />
σαν κάποιου μακρινού πουλιού κελάηδημα,<br />
που μες στο δάσος,νύχτα, αντιλαλεί.<br />
Μην είσαι συ, ψυχή μου, σπίθα που άναψες<br />
από το πρώτο εκείνο τους φιλί;<br />
<br />
<br />
<br />
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΗΣ [1860-1938]</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-21157256589832101822013-05-01T09:12:00.002-07:002013-05-01T09:12:46.568-07:00ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ '91<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΡΥΦΕΡΟ<br />
<br />
<br />
Ένα λουλούδι τρυφερό<br />
απ' τα δικά σου χέρια<br />
μπορεί και να μ' ανέβαζε<br />
πιο πάνω από τ' αστέρια.<br />
Ένα μικρό τριαντάφυλλο<br />
ένα κλωνάρι δυόσμο<br />
αρκούν για να μου φτιάξουνε<br />
τον γκρεμισμένο κόσμο.<br />
Ένα γαρύφαλλο λευκό<br />
μια μυρτιά ανθισμένη<br />
κλειστό μπουμπούκι η χαρά<br />
ν' ανθίσει περιμένει.<br />
Ένα λουλούδι απαλό<br />
απ' τα δικά σου χέρια<br />
τον κόσμο δεν μου έταξε<br />
μα μ' έφτασε στα αστέρια.<br />
<br />
<br />
<br />
Χαρισμένο σε όλους τους φίλους<br />
[άντε και στούς εχθρούς μέρες που<br />
είναι].Καλό μήνα και καλή Ανάσταση,<br />
είθε να είναι πραγματική για όλους.</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-62827190703222492252013-04-16T09:44:00.001-07:002013-04-16T09:44:23.536-07:00ΧΑΛΑΣΜΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ω χώρα αιμάτων, Γή τρικυμισμένη,<br />
δέξου και πάλι μές την αγκαλιά σου,<br />
ξερριζωμένα τα έρμα τα παιδιά σου.<br />
Τα πένθιμα καράβια απ' τα ακρογιάλια<br />
τ' αντικρινά, τα μακρινά, γεμάτα<br />
κακόμοιρα γεράματα και νιάτα,<br />
<br />
παν κι έρχονται κι αδειάζουν κι όλο αδειάζουν,<br />
απ' τον Πόντο, απ' τον Καύκασο, απ' τα βάθη<br />
της Μικρασίας, που η Ρωμιοσύνη εστάθη,<br />
αιώνες τώρα κραταιή, μεγάλη,<br />
ποιά μοίρα τραγική τά' χε γραμμένα<br />
ανθρώπινα κορμιά συφοριασμένα.<br />
<br />
Οπίσω τους αφήνουν βιός και πλούτη,<br />
πού'χανε κάνει με τον ίδρωτά τους,<br />
τα σπίτια τους, τα αμπελοχώραφά τους,<br />
αφήνουνε κομμάτια της καρδιάς των<br />
άλλους σκλάβους, αχ, κι άλλους σκοτωμένους,<br />
τους δικούς των τους πολυαγαπημένους<br />
<br />
εκκλησιές που αλητούργητες θα μείνουν,<br />
καμπαναριά που πια δεν θα σημαίνουν,<br />
και τάφους, γονικούς, όπου κανένας<br />
δε θα συχνάζει πια κι ο γκιώνης μόνο,<br />
στην κρύα ερημιά θα κλαίει με πόνο.<br />
<br />
Κι όσοι ξέφυγαν το μαχαίρι κι όσοι<br />
δεν πήγαν απο βόλι η αρρώστεια, τώρα,<br />
ω Γη τρικυμισμένη, αιμάτων Χώρα,<br />
απλώνουνε τα χέρια πρός Εσένα<br />
και σου φωνάζουν -Μέσ' την αγκαλιά σου,<br />
αχ, σκέπασε μας τα έρμα τα παιδιά σου.<br />
<br />
<br />
ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΚΙΠΗΣ [1881-1952]</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-15331688945277358972013-03-17T06:05:00.000-07:002013-03-17T06:05:07.815-07:00ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ Νο.2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θέλω να βγω απ' τον βυθό<br />
γαμώ το κέρατό μου<br />
το όνειρο αυτό που ζω<br />
δεν είναι το δικό μου<br />
δεν είναι οι ανάγκες μου<br />
τσιγάρο να το σβήσω<br />
μα δεν είμαι και άγιος<br />
κάστανα να χαρίσω.<br />
Θέλω να βγω απ'την σκιά<br />
που ζω εδώ και αιώνες<br />
και την ελπίδα φύλαγα<br />
μέσα στους παγετώνες<br />
ζούμε τον χρόνο μια στιγμή<br />
και χίλιες στην αφάνεια<br />
αφού κεφάλια κάναμε<br />
τα πιο καλά τσογλάνια.<br />
Θέλω να βγω απ΄τον βυθό<br />
και φτου σας μασκαράδες<br />
[μέρα που είναι σήμερα]<br />
είς το εξώτερον το πύρ<br />
άχρηστοι κερατάδες.<br />
<br />
<br />
<br />
ΣΩΤΗΡΙΟΣ Θ. ΚΑΛΟΓΡΗΑΣ</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-59564819197113689332013-02-18T11:01:00.000-08:002013-02-18T11:01:03.518-08:00ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δώδεκα αγόρια του σκολιού Κι η βάρκα εποθοφτέρωσε<br />
κι η χριστινιώ μια τάξη κι ορθοπηδάει το κύμα<br />
μη βρέξει και μη στάξει. τραβώντας όλο πρίμα.<br />
<br />
Τ' αγόρια τ' ορκιστήκανε Γέλια, τραγούδια εσώπασαν,<br />
στην παλικαροσύνη τ' αγόρια συμπαλεύουν,<br />
να κλέψουν την Χριστίνη. μοχτούν, φιλί γυρεύουν.<br />
<br />
Βαρκούλα αρματώνουνε Χουγιάζει ο ένας για φιλί<br />
με σταυρωτό πανάκι- βγάζουν καημούς τα πάθη<br />
Χριστίνα-Χριστινάκι. της θάλασσας τα βάθη.<br />
<br />
Ποιος είδε πετροπέρδικα Κανείς δεν είναι στο κουπί<br />
να παίζει με γεράκια κανείς εις το τιμόνι,<br />
στο πλάι στα θυμαράκια. λαχτάρα που τους ζώνει. <br />
<br />
Ποιος είδε την ξανθόμαλλη Για το φιλί της Χριστινιώς<br />
γελούσα και πανώρια χυμάν με χίλια χέρια<br />
να παίζει με τ' αγόρια. νερά, βουνά κι αστέρια.<br />
<br />
Έμπα, καλή, στη βάρκα μας Κι η βάρκα η ποθοπλάνταχτη<br />
να πάμε και να' ρθούμε πάει στων νερών τα βάθη<br />
τραγούδι που θα ειπούμε. με του έρωτα τα πάθη. <br />
<br />
Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε Κι εκεί σαλεύουν τα παιδιά,<br />
στου ζέφυρου το χάδι ψάχνουν να βρουν ακόμα<br />
τ' όμορφο τούτο βράδυ. της Χριστινιώς το στόμα.<br />
<br />
Άλλοι ταιριάζουν τα πανιά Δεν κλαίω τα δώδεκα παιδιά<br />
κι άλλοι κουπί τραβούνε τους νιους τους μαθητάδες<br />
Χριστίνα ο νους σου πού' ναι. τις δώδεκα μανάδες.<br />
<br />
Το Χριστινάκι τραγουδάει Μόν' κλαίω τα μάτια τα γλαρά<br />
της βάρκας κυβερνήτης το λυγερό κορμάκι,<br />
γλυκειά πού' ναι η φωνή της. τ' αγρίμι, το ελαφάκι,<br />
<br />
Και λέει τραγούδι του έρωτα που ήτανε δώδεκα χρονών<br />
και για τον πόθο λέει Παρθένα Παναγιά μου,<br />
για το φιλί που καίει. κι έλαμπε η γειτονιά μου.<br />
<br />
<br />
<br />
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ [1889-1977]<br />
<br /></div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-33341517518222277102013-02-11T09:41:00.002-08:002013-02-11T09:41:46.781-08:00ΤΑ ΚΕΡΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας<br />
σα μια σειρά κεράκια αναμένα-<br />
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.<br />
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,<br />
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων<br />
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,<br />
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.<br />
<br />
Δεν θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,<br />
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.<br />
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμένα μου κεριά.<br />
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω<br />
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,<br />
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.<br />
<br />
<br />
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ [1863-1933]</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-64119942731591588382013-02-05T11:51:00.003-08:002013-02-05T11:51:32.234-08:00ΤΡΕΙΣ ΝΕΟΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήτανε, Θέ μου, μιά φορά<br />
τρείς νέοι, τρείς φίλοι, τρία παιδιά,<br />
αγάπες, όνειρα, τραγούδια,<br />
μέσα στο φώς, μέσ' τα λουλούδια<br />
τρείς νέοι, τρείς φίλοι, τρία παιδιά.<br />
<br />
Τώρα απομένουνε βαθιά,<br />
ένας εδώ κι άλλος εκεί,<br />
χείλη, καρδιές, μάτια κλειστά,<br />
μέσα στο χώμα, μές τη γή,<br />
ένας εδώ κι άλλος εκεί.<br />
<br />
Κάθε που ανθίζουν τα κλαδιά,<br />
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά<br />
η στ' ασημένια καλοκαίρια,<br />
που υψώνονται στο φώς τα χέρια,<br />
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά.<br />
<br />
Και με αρμονία γλυκολαλεί,<br />
κιθάρα, φλάουτο, και βιολί<br />
η θεία του Σούμπερτ σερενάτα,<br />
κι είν' όλα αγάπη, φώς γεμάτα,<br />
κιθάρα, φλάουτο, και βιολί.<br />
<br />
Του πρώτου η μάνα τ' αγροικά<br />
βουβή κι ανάβει τα κεριά<br />
του άλλου η αδελφή και γονατίζει<br />
του τρίτου η αγάπη θυμιατίζει<br />
σ' ένα κελί καλογριά.<br />
<br />
Μοίρες οι νύχτες τριγυρνούν<br />
και τα παιδιά ξεπροβοδούν,<br />
στέλνουν μηνύματα στ' αστέρια,<br />
και με καλόβολα τα χέρια<br />
τα τρία παιδιά ξεπροβοδούν.<br />
<br />
Ήτανε, Θέ μου, μια φορά<br />
τρείς νέοι....και τώρα είναι βαθειά<br />
μέσα στο χώμα μές στη γη,<br />
ένας εδώ κι άλλος εκεί,<br />
τρείς νέοι, τρείς φίλοι, τρία παιδιά.<br />
<br />
<br />
<br />
ΑΙΜΙΛΙΑ ΔΑΦΝΗ [1881-1941]<br />
</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-27381758367627012562012-12-15T07:20:00.001-08:002012-12-15T07:20:50.430-08:00ΞΕΝΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εκεί που γεννήθηκα<br />
Τίποτα πια δεν υπάρχει.<br />
Το πατρικό μου σπίτι έγινε στάχτη<br />
Κι εμένα δεν με θυμάται κανείς.<br />
<br />
Οβίδες κατέστρεψαν τις αυλές<br />
Από τα χρόνια μου τα παιδικά<br />
Κάψανε και όλα τα δέντρα πια<br />
Σε κάποια τζάκια πεινασμένα.<br />
<br />
Δεν υπάρχει ούτε το σχολείο μου<br />
Που ζούσε ολόκληρο αιώνα<br />
Δεν υπάρχει κι ο δρόμος που περίμενα την κοπέλα<br />
Το 'κάναν τυφλοσόκκακο κι αυτό.<br />
<br />
Πούλησαν των φοιτητών τον κοιτώνα<br />
Των ονείρων μου τα δωμάτια<br />
Τα έκαναν γραφεία ανιαρά<br />
Όπου σαπίζουν έγγραφα πολλά.<br />
<br />
Όπου και να περάσω<br />
Όλα είναι άγνωστα για μένα<br />
Δε με θυμούνται ούτε οι δρόμοι.<br />
Όσοι περνάνε δίπλα μου κοιτάζουνε λοξά.<br />
<br />
Δε μπορώ τον εαυτό μου να γνωρίσω.<br />
Έχασα ότι όμορφο είχα.<br />
Σαν της ψυχής μου την πόρτα χτυπήσω<br />
Δεν ανοίγει,είμαι ξένος και γι' αυτήν.<br />
<br />
<br />
<br />
ΒΛΑΝΤΙΜΗΡ ΓΙΟΚΑΝΟΒΙΤΣ</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9165998058918767347.post-466541697515922942012-12-08T09:25:00.001-08:002012-12-08T09:25:48.240-08:00ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχει και πάλι το παγκόσμιο θέατρο<br />
απονείμει<br />
τιμητικές διακρίσεις και βραβεία<br />
στη χώρα μας.<br />
Εδώ πρωταγωνιστούν οι πιο τελευταίοι<br />
κομπάρσοι<br />
κι αυτοί που αξίζουν θάβονται.<br />
Εδώ χωρούν σε κρύπτες ειδικές<br />
οι λαθρομετανάστες<br />
και κάποια όρια μας εξασθενούν.<br />
Εδώ οι διοξίνες βιταμίνες γίνονται<br />
και τ' άνεργα πληρώματα εκτροφεία<br />
θηραμάτων.<br />
Εδώ τα οικονομικά εγκλήματα ανθούν<br />
και κάποιοι διαλαλούν για το δημόσιο ήθος.<br />
Εδώ περίοδος προσαρμογής δεν απαιτείται<br />
κι η αντοχή των υλικών από τα πριν<br />
συμφωνημένη.<br />
<br />
<br />
Δ.Ι. ΚΑΡΑΜΒΑΛΗΣ</div>
barbakashttp://www.blogger.com/profile/03331522421275139677noreply@blogger.com0