Τρίτη 3 Μαΐου 2011

ΓΑΜΠΡΙΕΛΑ ΟΥΣΑΚΟΒΑ Η ΦΡΥΝΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Τον Αύγουστο συμπληρώνονται 20 χρόνια απο την δολοφονία της Γαμπριέλα Ουσάκοβα,της πιο παλιάς και διάσημης εταίρας μετά τον πόλεμο.Γεννήθηκε το 1916 στήν Ρωσία και είχε ρίζες απο την δυναστεία των Ρομανόφ.Μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων κατέφυγαν οικογενειακός στην Ελλάδα.Απο πολλή μικρή μπήκε στο επάγγελμα λέγοντας οτι έτσι εγενήθην.Στην κατοχή έβγαινε με ιταλούς και γερμανούς αποσπώντας τους μυστικά τα οποία έφταναν στην αντίσταση.Για αυτήν της την δράση αργότερα τιμήθηκε απο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ταυτόχρονα γινόταν η πρώτη εταίρα που περνούσε επίσημα την πόρτα του προεδρικού μεγάρου.Μετά την κατοχή συνέχισε το επάγγελμα της ανοίγοντας σπίτι στην οδό Μάρκου Ευγενικού 14.Απόκτησε τεράστια περιουσία με πάρα πολλά ακίνητα στην κατοχή της.Όμως μέσα στο δύσκολο αυτό επάγγελμα δεν έχασε την ανθρωπιά της,αντίθετα υπήρξε γενναιόδωρη και πονετική.Δεχόταν ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και φτωχούς φαντάρους,πολλές φορές έναντι μικρής αμοιβής.Η ίδια έλεγε οτι ποτέ δεν ξάπλωσε με άνδρα χωρίς πληρωμή.Στην φιλανθρωπία της καταμετρώνται 20 ορφανά τα οποία μεγάλωσε και σπούδασε.Υπήρξαν και πολλά άπορα κορίτσια τα οποία και προίκισε.Τον Αύγουστο του 1991 στίς 25 του μήνα βρέθηκε στραγγαλισμένη στο σπίτι της,ήταν τότε 75 ετών.Η δολοφονία της δεν εξιχνιάστηκε λόγω έλλειψης στοιχείων.Η μια άποψη είναι οτι την στραγγάλισαν Αλβανοί κακοποιοί και η δεύτερη οτι δολοφονήθηκε επειδή είχε στην κατοχή της πολλά ακίνητα τα οποία εποφθαλμοποιούσαν  κάποιοι.Αυτή ήταν περιληπτικά η Γαμπριέλα Ουσάκοβα που κυριαρχούσε στόν χώρο της για δεκαετίες.
Kαθώς έγραφα τα παραπάνω θυμήθηκα ενα παλιό τραγούδι,νομίζω το έλεγε η Πόλυ Πάνου.
Ελεγε μια στροφή,μα απο την κόλασή μου σου φωνάζω                      
                              κόρη σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω .                                                                     
                            
        Ο ΕΡΩΤΑΣ

Εσυ που έκανες τον έρωτα επάγγελμα
και ύψωσες τα στήθη σου ενάντια στους νόμους
πόσες φορές σε άπειρους έδωσες το διάγγελμα
κάτω απ τα αστέρια στους λερωμένους δρόμους
έλεγες οτι το'κανες γιατί έτσι γεννήθηκες
μα ξέρουμε πως ήτανε έργο κοινωνικό
κι αν σας ονόμασαν ιερόδουλες κι ανήθικες
ήταν γιατί προσβάλλατε το σάπιο τους μυαλό
εσείς φυλλομετρήσατε το αντρικό το σώμα
και πάνω του διαβάσατε κάθε βασανισμό
και με τα ακροδάχτυλα το νιώσατε ακόμα
και το κορμί σας βάλσαμο μαζί και γιατρικό
στις κάμαρες τις σκοτεινές τις μισό-φωτισμένες
πόσα κορμιά δεν γδύθηκαν διάσημα και μη
κι αν σας σταμπάρουν οι ντροπές για φτηνό-πληρωμένες
ξέρω δεν έχει αγορασμό εκείνη η στιγμή
πόσες γυναίκες σήμερα που είναι μεστωμένες
δεν θα 'θελαν να είναι σκιά σε καλντερίμι
σαν ακουμπάνε αρσενικό να τάζουν πυρωμένες
να τρέχει για τον έρωτα ο νους σαν το αγρίμι.


                 30-8-1991

4 σχόλια:

  1. Σοβαρευτήτε , που σκοινιά και πού παλούκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για το τραγούδι δεν ξέρω, αλλά ο στίχος είναι από το ποίημα ‘Αμαρτωλό’, της Γαλάτειας Καζατζάκη και ελπίζω να μην κάνω κατάχρηση του χώρου που το παραθέτω:

    Στη Σμύρνη Λέλα,
    Ηρώ στη Σαλονίκη,
    στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό...
    Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη...
    Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
    Αν ξέρω, ανάθεμά με!
    Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα...
    'Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
    θολές σβησμένες ζωγραφιές
    κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!
    Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
    και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε νάναι...
    Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισιές
    κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε...
    Γλέντια, καβγάδες ώς να φέξει,
    αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
    κι ενέσεις 606.
    Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
    όλη η ζωή μου του χαμού...
    Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
    εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μελοποιημένο το βρήκα από την Νένα Βενετσάνου

    http://www.youtube.com/watch?v=dc05Fegdmn0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα.Κάποια στιγμή θα βρω ολόκληρο το τραγούδι της Π.Πάνου και θα το ανεβάσω.Μάλλον οι δυο τελευταίοι στίχοι είναι απο αυτό που λές.
    Το εχω διαβάσει πρίν χρόνια αλλά βαρέθηκα να ψάξω τα βιβλία μου.Το σίγουρο είναι οτι το διάβασα σε βιβλίο του Ηλία Πετροπουλου η στα μικρά ρεμπέτικα η στο μπουρδέλο,μάλλον στο δεύτερο ήταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή