ΟΙ ΦΟΡΟΙ

               Βάλετε φόρους εις την πτωχήν μας ράχη
               ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα
               σείς το κρασί και τον καπνό να πίνετε μονάχοι
               κι εμείς να σας κοιττάζουμε με μάτι σαν γαρίδα.
               Βαρειά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει
               βάλετε φόρους,βάλετε,κι η ράχη μας αντέχει.

               Ότι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει
               στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα
               μ'εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει
               φορολογήσετε κι αυτή τη σάρκα μας ακόμα.
               Του κρέατός μας κόβετε καμιά παχειά λωρίδα
               και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

               Ότι κι αν τρώνε οι πτωχοί,το έθνος ας τα τρώγει
               οτι κι αν πίνουν οι πτωχοί,το έθνος ας τα πίνει
               χορταίνετε σαν λούκουλοι μ'εμάς το σκυλολόγι
               κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι'αυτό ευγνωμοσύνη.
               Τέτοιοι χωριάτες πού'μαστε αντέχουμε είς ολα
               και ούτε τόσο εύκολα τινάζουμε τα κώλα.......

               Μ' αυτόν τον νόμον έζησε ο κόσμος και θα ζήσει
               την δυναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία
               δεν ειμπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει
               γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία.
               Φτώχεια και πλούτος.....ζήτημα του καθενός αιώνος
               ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος.




                     ΓΕΩΡΓΙΟΣ    ΣΟΥΡΗΣ

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Τι σκληροί που'ναι οι  ανθρώποι
άπληστοι,χυδαίοι,ζωντανά θεριά
κάθε τους κουβέντα και μια μαχαιριά
της καρδιάς τους μαύροι και έρημοι οι τόποι.

Μιας παλιάς κατάρας μοιάζουν εκπροσώποι
επαιτώντας πάντα λίγη λευτεριά,
σ' άγρια πελάγη ψάχνοντας στεριά
τους μικρούς θεούς τους παίρνουν στο κατόπι.

Κλαίνε και γελάνε και ξοδεύονται
και γερνάν σ' ηλιόλουστους πλανήτες
τη ζωή τους άραγε την γεύονται;

Πόρνες στρατοκόποι και αλήτες
τις βραδιές στις τρύπες τους μαζεύονται
θύματα του βίου τους και θύτες.

           ΓΙΑΝΝΗΣ  ΛΙΑΣΚΟΣ

H AΡΑΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ

Κάποτε αγάπησα κάποιαν αράχνη
όταν εγώ είχα μύγα γεννηθεί
ήταν τα πόδια της από βελούδο
και μ' ένα ουράνιο τόξο είχε ντυθεί.

Μου 'φαγε τα φτερά μου με καμάρι.
Μ 'δεσε με πολύ λεπτή κλωστή,
μ 'φερε στο μικρό της το σαλόνι
απάνω από μια σκάλα γυριστή.

Να μαθητέψει τις  μικρές αράχνες,
κομμάτια μου 'κοψε τα σωθικά μου.
Το φάντασμά μου ήρθε να τη στοιχειώσει.
Την είδα να σπαράζει την καρδιά μου.


         VACHEL  LINDSAY      [1879-1931]

ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα
και θα ζούμε μήνες,χρόνους χωρισμένοι,
άφησε να πάρω κάτι κι από σένα
γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη.

Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω
για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό,
φυλαχτό απ' αρρώστεια,φυλαχτό από χάρο,
μόνο λίγο χώμα,χώμα ελληνικό.

Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι,
χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη,
χώμα μυρισμένο απ' το καλοκαίρι,
χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει

μόνο με της πούλιας την ουράνια χάρη,
μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά
το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι,
την χλωρή την δάφνη, την πικρήν ελιά.

Χώμα τιμημένο, πό΄χουν ανασκάψει
για να θεμελιώσουν ένα Παρθενώνα,
χώμα δοξασμένο πό'χουν ροδοβάψει
αίματα στο Σούλι και στο Μαραθώνα.

Χώμα πό'χει θάψει λείψανα αγιασμένα
απ' το Μεσολόγγι κι από τα Ψαρά,
χώμα που θα φέρνει στον μικρόν εμένα
θάρρος,περηφάνεια, δόξα και χαρά.

Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια
κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλει,
από σε θα παίρνει δύναμη, βοήθεια,
μην την ξεπλανέψουν άλλα, ξένα κάλλη.

Η δική σου χάρη θα με δυναμώνει
κι όπου κι αν γυρίσω κι όπου κι αν σταθώ
συ θε να μου δίνεις μια λαχτάρα μόνη,
πότε στην Ελλάδα πίσω θε να 'ρθώ.

Κι αν το ριζικό μου έρημο και μαύρο
μου' γραψε να φύγω και να μη γυρίσω,
το στερνό συχώριο εις εσένα θα'βρω,
το στερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω.

Έτσι, κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,
και το ξένο μνήμα θά' ναι πιο γλυκό
σαν θαφτείς μαζί μου, στην καρδιά μου επάνω,
χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό.


    ΓΕΩΡΓΙΟΣ   ΔΡΟΣΙΝΗΣ    [1859-1951]

AΔΕΙΕΣ ΑΡΕΝΕΣ

Θλιμμένα πρόσωπα σ' άδειες αρένες
προσπερνούν το μοιραίο
κι απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα.
Στους δρόμους του μυαλού
ανάβουνε φωτιές και γυάλινα καρφιά
πηδούνε τις σκιές μας.
Οι μαύρες τρύπες τρυγούνε  ιονόσφαιρα
και οι μετεωρίτες επιδίδονται
σε παν πλανητικό αγώνα δρόμου.
Ο σάπιος σπόρος στην αγκαλιά της γης
προσπαθεί να ηδονιστεί
να αφήσει την σαπίλα του στο χώμα.

ΤΑ ΚΕΡΙΑ

Του  μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα-
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν  θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.


       ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ    ΚΑΒΑΦΗΣ     [1863-1933]

Ο ΡΩΜΗΟΣ

Στον καφενέ απ' έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγος ρουφώ
και στών εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανένα δεν κοιττάζω,κανένα δεν ψηφώ.

Σε μια καρέκλα το'να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μια άλλη,κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο ,και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου,τι λιακάδα,τι ουρανός, τι φύσις,
αχνίζει εμπροστά μου καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατ εμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω,μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους,Ρώσους και όποιους άλλους θέλω
και στρίβω το μουστάκι μ' αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
τον ίδιο εαυτό μου και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω το νού στο Διάκο και είς τον Καραίσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα είς όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στήν καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντα φασκελώνω,
απάνω στο τραπέζι τον γρόνθο μου κτυπώ.....
Εχύθη ο καφές μου,τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω,αρχίζω να τις πώ.

Στόν καφετζή ξεσπάνω,φωτιά κι εκείνος παίρνει,
αμέσως άνω-κάτω του κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει,τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος....δεν πληρώνω δεκάρα στόν καφέ.



           ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΣΟΥΡΗΣ       1853-1919